Zazdrość pierwsza

Zacznę od tego, że to opowiadanie nie będzie typowe. A teraz zostawiam Was z tym, co napisałam i proszę o odpowiedź na pytanie, czy mam pisać dalej. :) 

Od: zuza.kasprzak@gmail.com

Do: malenka999@onet.eu

Temat: Zapytanie

16 września o 03:25

Jak to jest – należeć do kogoś, kto kiedyś zranił kobietę? Czy dobrze się czujesz ze świadomością, że byłam przed Tobą? Że to ja pierwsza mówiłam do niego „Skarbie”, budziłam się każdego dnia z jego ręką na mojej talii? Że to MY wspólnie jadaliśmy śniadania, chodziliśmy do kina, obrzucaliśmy się śnieżkami w mroźne dni? Czy masz o to do niego żal? Że nie byłaś tą pierwszą? Czy wiesz, że on nadal ma moje zdjęcie ukryte w najmniejszej przegródce portfela?

Zupełnie nie wiem, co o tym wszystkim sądzisz – chciałabym się dowiedzieć.

__________________

Od: malenka999@onet.eu    

Do: zuza.kasprzak@gmail.com

Temat: Nie dręcz mnie

16 września 10:13

Rozumiem, masz żal o to, że Cię zostawił. Naprawdę, jestem w stanie wyobrazić sobie, jak się czujesz. Ale proszę Cię – nie odzywaj się do mnie. Nie pisz już więcej, bo to do niczego nie prowadzi. To nie ma sensu. Nie masz prawa włazić z buciorami w nasze życie, bo już dawno je opuściłaś. Sprawdziłam – nie ma Twojego zdjęcia w portfelu. Uwierz, z Wami naprawdę koniec. Nie mam do Ciebie żalu, bo niczemu nie zawiniłaś, a to co było, już nie powróci.

Skąd masz mojego maila?

__________________

http://lubie-piatki.blogspot.com

16 września 15:42

To cholerne zdjęcie, ono nadal jest w jego portfelu. Sprawdziłam, kiedy poszedł do łazienki. Czułam się jak jakiś cholerny intruz, kiedy grzebałam w jego prywatnych rzeczach, wyrzucałam sobie w myślach, że mu nie ufam. Nadal sobie wyrzucam. Teraz jednak mam mniejszego moralniaka, bo znalazłam to, czego szukałam. I sama nie wiem, co mam o tym myśleć, przecież to niemożliwe, żeby coś do niej czuł… Przecież zerwał z nią, bo było im źle. Sam tłumaczył, że to nie była kobieta dla niego. Nie potrafiłam mu nie wierzyć, bo te słowa wypowiadał z taką mocą, że chyba tylko największy niedowiarek byłby w stanie wątpić w ich prawdziwość. A ja mu ufam. A może ufałam? Może to, że to zdjęcie faktycznie istnieje zakończyło etap naszego związku, w którym ufam mu bezgranicznie?

Do jasnej cholery, skąd ona dorwała mój adres e-mail? Jestem pewna, że dostęp do niego mieli tylko ludzie, którym mogę ufać. Ona do nich z pewnością nie należy. Czego ona jeszcze od nas chce? Czyżby chciała odzyskać swoją pozycję przy jego boku?

Tyle pytań, zero odpowiedzi. Nie chcę o tym myśleć, wolę poświęcić się Tobie, bo to Ty dajesz mi tyle miłości, szczęście i poczucie bezpieczeństwa. To Ty Skarbie jesteś moją opoką.

Nawet, jeśli nigdy tego nie przeczytasz. Zawsze miałam tendencję do wynaturzania się przed zupełnie obcymi ludźmi.